《佛教对于命相、风水的看法》
命相、星相以及风水地理，起源很早，以星相家的传说，可以推到太古以前，天地始成之时，也就是当宇宙存在的同时，就已形成了他们的原理。
以佛教的观点看来，对于命相、风水之术，既不否定也不肯定，因为他们虽有一定的道理，但并不是绝对的真理，可信但不足以迷信，可不信，不信亦无大患；所以，释迦世尊禁止弟子们从事星相、风水、卜筮等的行为，但也没有反对他们的存在。
星相，就是天体的运行和我们所处地球位置的关系，彼此间有其一定的轨道，而产生了气候季节的变化、地理位置的配置和人物居住的环境。若配合了出生的时日年分，予以相加、相乘和相除，便成了生辰八字的命理原则。比如马年生于冬天的北方，命不会好，因为马在冬天的北方，没有草吃；如果兔年生于春天的南方，在近山靠水之处，则命运一定会好。可是从佛家的立场说，人的祸福吉凶，是由于过去世的善恶业因而感得今生的果报，这是先天的；如果加上后天的努力或懈怠，就会改变或影响这生的命运，这是后天的因素加上先天的条件，而构成所谓命运的好坏。
因为过去世所造不同的业因，所以感受到今生不同的环境。所谓环境，包括父母的遗传，文化和文明的背景，养育和教育，乃至兄弟等亲戚、师长、朋友、同事、同学，都会影响一生的命运。如果前生的业因虽坏，感得今生的环境也坏，那也未必是决定的坏；只要注意内心的修养，身体的健康，知识的增长和智慧的开发，就会改变原有的命运。所以，仅仅根据生辰八字的命理，来判断人一生的运道，对中下等人不无道理，对中上等人，特别是上上等人，是无法掌握的。
命理和相理应该分开来说：命理是到出生为止的所谓生辰八字，属于先天的。相理是从出生之后，一方面接收了父母遗传的身相，包括面相、骨相、声相、手相；另一方面由于后天的锻练或糟蹋，健康或残障以及心理的是否正常平衡，而会使得出生时的身相随著生命的过程有不同程度的改变，这才是相理的总和。所以，命理不能转，相理随时变、随心变，因此相无定相，命无定命，当然是可信可不信。
至于风水、地理是依据天体的方位和地理的形貌而决定它对于人的影响力的好坏利弊，这是属于自然，也是属于常识的。顺乎自然即可以得天时之正、获山川之利；背乎自然，则相反。这从哲学上讲，是属于形而下的应用哲学或自然科学。近代的人又以磁场、磁力的科学依据来说明风水、地理的原理；磁力集中点，磁场的顺方位，对于人体有益，也对于人的心情有助；否则，也是相反。
所谓风水，风是空气，是来自空中的活力；水是万物生长之必需，是来自地下的活力。有了这两种活力的配合，再加上能够吸收充分阳光的地理位置，那不等于近人所说的生命三要素：阳光、空气、水吗？
可是我所熟识的名地理学家李易浓先生说：要有1、积功累德2、生辰八字3、地理风水，三个条件都配合得好，才能够富贵寿考。所谓生辰八字，就是先天的命理；所谓积功累德，就是后天的努力修养；地理、风水只占其中三分之一。如果命坏而又心恶、行为不正，不会找到好的风水；纵然已得好的风水，也会遭受水灾、地震等的自然灾变所破坏。而且他又说：‘三分风水七分做。’也就是风水必须加上人为的努力，去改善环境。因此，从佛教的立场说，风水、地理虽然有其道理，但也未必是决定的道理。
古来祖师都能在高地峻岭，深山大泽，辟草莽，建丛林，安众养道，成为后来的名山。既是名山，必占好的风水、地理，历千年而不坠，经万世而不败，这是多么好的风水、地理；但是他们都没有风水、地理的专业知识，而且往往还能够改变地理，不假以人工而有自然变化的现象。像虚云老和尚复兴曹溪门庭南华寺的时候，就发生了大雨筑堤，河流改道的事实。
另外，我们北投中华佛教文化馆新馆的地理位置，只因我本人从四周环境和方位所得到的自然反应，觉得非常舒畅，所以没有请地理师之前，就已做了择地的决定，结果，由专家们勘定之时，都说：‘好！好！’我可说是一个毫无地理、风水知识的人，只是知其原理，认为此理与彼理，应该理理相通才是。因此，我既信又不信；为了我自己，我不必去信；为了随俗，以慰大众，请专家勘定做为参考，也无伤大雅。所谓参考，仅止于参考，不可盲从盲信，否则反而会遭致心理上的困扰及生活上的不便。
反观，职业的星相士或被誉为卓越的星相家，很少能为他们自己找到好的风水、地理，也很少有星相学家用他们自己的学理和经验来改变他们自己的命运。因此，佛教徒应该以学佛为根本，以佛法来化导众生为根本，若以命理、星相、风水为专业，则是本末倒置。上智者不妨涉略，中下之人若研究此等杂书、外术，浪费时间，妨碍正修，宜予设限。
命相、星相以及风水地理，起源很早，以星相家的传说，可以推到太古以前，天地始成之时，也就是当宇宙存在的同时，就已形成了他们的原理。
以佛教的观点看来，对于命相、风水之术，既不否定也不肯定，因为他们虽有一定的道理，但并不是绝对的真理，可信但不足以迷信，可不信，不信亦无大患；所以，释迦世尊禁止弟子们从事星相、风水、卜筮等的行为，但也没有反对他们的存在。
星相，就是天体的运行和我们所处地球位置的关系，彼此间有其一定的轨道，而产生了气候季节的变化、地理位置的配置和人物居住的环境。若配合了出生的时日年分，予以相加、相乘和相除，便成了生辰八字的命理原则。比如马年生于冬天的北方，命不会好，因为马在冬天的北方，没有草吃；如果兔年生于春天的南方，在近山靠水之处，则命运一定会好。可是从佛家的立场说，人的祸福吉凶，是由于过去世的善恶业因而感得今生的果报，这是先天的；如果加上后天的努力或懈怠，就会改变或影响这生的命运，这是后天的因素加上先天的条件，而构成所谓命运的好坏。
因为过去世所造不同的业因，所以感受到今生不同的环境。所谓环境，包括父母的遗传，文化和文明的背景，养育和教育，乃至兄弟等亲戚、师长、朋友、同事、同学，都会影响一生的命运。如果前生的业因虽坏，感得今生的环境也坏，那也未必是决定的坏；只要注意内心的修养，身体的健康，知识的增长和智慧的开发，就会改变原有的命运。所以，仅仅根据生辰八字的命理，来判断人一生的运道，对中下等人不无道理，对中上等人，特别是上上等人，是无法掌握的。
命理和相理应该分开来说：命理是到出生为止的所谓生辰八字，属于先天的。相理是从出生之后，一方面接收了父母遗传的身相，包括面相、骨相、声相、手相；另一方面由于后天的锻练或糟蹋，健康或残障以及心理的是否正常平衡，而会使得出生时的身相随著生命的过程有不同程度的改变，这才是相理的总和。所以，命理不能转，相理随时变、随心变，因此相无定相，命无定命，当然是可信可不信。
至于风水、地理是依据天体的方位和地理的形貌而决定它对于人的影响力的好坏利弊，这是属于自然，也是属于常识的。顺乎自然即可以得天时之正、获山川之利；背乎自然，则相反。这从哲学上讲，是属于形而下的应用哲学或自然科学。近代的人又以磁场、磁力的科学依据来说明风水、地理的原理；磁力集中点，磁场的顺方位，对于人体有益，也对于人的心情有助；否则，也是相反。
所谓风水，风是空气，是来自空中的活力；水是万物生长之必需，是来自地下的活力。有了这两种活力的配合，再加上能够吸收充分阳光的地理位置，那不等于近人所说的生命三要素：阳光、空气、水吗？
可是我所熟识的名地理学家李易浓先生说：要有1、积功累德2、生辰八字3、地理风水，三个条件都配合得好，才能够富贵寿考。所谓生辰八字，就是先天的命理；所谓积功累德，就是后天的努力修养；地理、风水只占其中三分之一。如果命坏而又心恶、行为不正，不会找到好的风水；纵然已得好的风水，也会遭受水灾、地震等的自然灾变所破坏。而且他又说：‘三分风水七分做。’也就是风水必须加上人为的努力，去改善环境。因此，从佛教的立场说，风水、地理虽然有其道理，但也未必是决定的道理。
古来祖师都能在高地峻岭，深山大泽，辟草莽，建丛林，安众养道，成为后来的名山。既是名山，必占好的风水、地理，历千年而不坠，经万世而不败，这是多么好的风水、地理；但是他们都没有风水、地理的专业知识，而且往往还能够改变地理，不假以人工而有自然变化的现象。像虚云老和尚复兴曹溪门庭南华寺的时候，就发生了大雨筑堤，河流改道的事实。
另外，我们北投中华佛教文化馆新馆的地理位置，只因我本人从四周环境和方位所得到的自然反应，觉得非常舒畅，所以没有请地理师之前，就已做了择地的决定，结果，由专家们勘定之时，都说：‘好！好！’我可说是一个毫无地理、风水知识的人，只是知其原理，认为此理与彼理，应该理理相通才是。因此，我既信又不信；为了我自己，我不必去信；为了随俗，以慰大众，请专家勘定做为参考，也无伤大雅。所谓参考，仅止于参考，不可盲从盲信，否则反而会遭致心理上的困扰及生活上的不便。
反观，职业的星相士或被誉为卓越的星相家，很少能为他们自己找到好的风水、地理，也很少有星相学家用他们自己的学理和经验来改变他们自己的命运。因此，佛教徒应该以学佛为根本，以佛法来化导众生为根本，若以命理、星相、风水为专业，则是本末倒置。上智者不妨涉略，中下之人若研究此等杂书、外术，浪费时间，妨碍正修，宜予设限。
文徵明七十四岁写的小楷，敬佩！[赞]
文征明（1470-1559），原名壁，字征明。四十二岁起以字行，更字征仲。因先世衡山人，故号衡山居士，世称“文衡山”，明代画家、书法家、文学家。汉族，长州（今江苏苏州）人。生于明宣宗成化六年，卒于明世宗嘉靖三十八年，年九十岁，曾官翰林待诏。诗宗白居易、苏轼，文受业于吴宽，学书于李应祯，学画于沈周。在诗文上，与祝允明、唐寅、徐真卿并称“吴中四才子”。在画史上与沈周、唐寅、仇英合称“吴门四家”。
文微明的书法沉实劲健，无论是行草，还是小楷，都无轻滑处。他的书法不激不厉，沉劲入骨，至垂 暮之年，其笔力弥坚，亦无丝毫衰弱气象。这一方面是缘于他用功精勤，一方面是他的思想谨守儒家之中 庸之道，不激不厉，正道而行之。他笔力坚实，既是深厚功力之体现，亦是思想认真坚定之反映。#遇见艺术#
文征明（1470-1559），原名壁，字征明。四十二岁起以字行，更字征仲。因先世衡山人，故号衡山居士，世称“文衡山”，明代画家、书法家、文学家。汉族，长州（今江苏苏州）人。生于明宣宗成化六年，卒于明世宗嘉靖三十八年，年九十岁，曾官翰林待诏。诗宗白居易、苏轼，文受业于吴宽，学书于李应祯，学画于沈周。在诗文上，与祝允明、唐寅、徐真卿并称“吴中四才子”。在画史上与沈周、唐寅、仇英合称“吴门四家”。
文微明的书法沉实劲健，无论是行草，还是小楷，都无轻滑处。他的书法不激不厉，沉劲入骨，至垂 暮之年，其笔力弥坚，亦无丝毫衰弱气象。这一方面是缘于他用功精勤，一方面是他的思想谨守儒家之中 庸之道，不激不厉，正道而行之。他笔力坚实，既是深厚功力之体现，亦是思想认真坚定之反映。#遇见艺术#
࿐ ལས་རྒྱུ་འབྲས། 因果
༈ དཀར་ནག་གི་ལས་རྣམས་ཡུན་རིང་ནས་རྙིང་པར་འགྱུར་བ་དང་། ཆུང་ནས་མེད་པར་འགྱུར་བ་སོགས་གང་ཡང་མེད་པར། ཆུང་ཞིང་ཡུན་རིང་བ་ཡང་ནམ་ཞིག་འབྲས་བུ་སྨིན་པར་འགྱུར་ཏེ། འཕགས་པ་སྒུར་ཆུང་དགྲ་བཅོམ་པ་ཐོབ་ཀྱང་བསོད་སྙོམས་མ་རྙེད་ཅིང་། རྙེད་པ་རྣམས་རྐྱེན་གྱིས་མེད་པར་གྱུར་ནས་གཤེགས་ཁར་ཐལ་སྐྱོ་བཞེས་ཏེ་སྐུ་འདས་པའི་ལོ་རྒྱུས་དང་།
我们所做的善恶业不会随着时间的变迁而变旧，也不会逐渐变小而消失。微小而久远的业终有一天也会成熟。例如，圣者"裹琼"虽已证阿罗汉果，但却乞化不到食物，偶然得到的食物，也因为种种原因而失去，最后在临终时食灰糊而去世
ཁྱིམ་བདག་དཔལ་སྐྱེས་རྒྱུད་ཀྱི་ཐར་པ་ཆ་མཐུན་གྱི་དགེ་རྩ་དགྲ་བཅོམ་པས་མཐོང་མི་ནུས་པ་ལྟ་བུ། ལས་ཤིན་ཏུ་ཆུང་ངུས་ཀྱང་འབྲས་བུ་འབྱིན་པ་སྔོན་ཁྱིམ་བདག་དཔལ་སྐྱེས་སྦྲང་བུའི་སྐྱེ་བ་བླངས་སྐབས་དུད་འགྲོའི་ལྕི་སྦང་སྐམ་པོ་ཞིག་གི་དྲི་ལ་འཁོར་ནས་ བསྡད་པས་ལྕི་སྦང་ཆུས་ཁྱེར་ནས་དེའི་ཞོར་དུ་མཆོད་རྟེན་ཞིག་ལ་སྐོར་བ་ཐེབས་པ་ཙམ་ལས་བྱུང་བ་དང་། ཡང་། ཕག་ཅིག་ཁྱིས་དེད་དེ་མཆོད་རྟེན་ལ་སྐོར་བ་འཁོར་བས་ཤི་ནས་ལྷར་སྐྱེས་པ་དང་།
施主"吉祥生"相续中的顺解脱分善根极其微小，连阿罗汉们都观察不到，仍然能生果。他以前受生为苍蝇的时候，为一堆动物干粪的气味所吸引，盘旋在粪堆上，随着水的流动，偶然地绕塔转了一圈， 从而积下这一善根。另如一头猪被狗追逐而绕塔一圈，死后生于天上。
བཅོམ་ལྡན་འདས་ཉིད་སངས་རྒྱས་ཀྱང་སྐུ་རྒྱབ་བསྙུང་པའི་ཚུལ་བསྟན། དེའང་སྔོན་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཉ་པའི་ཕྲུ་གུར་སྐུ་སྐྱེ་བཞེས་སྐབས་ཉ་པ་མང་པོས་ཉ་ཆེན་པོ་གཉིས་གསོན་ཟ་བྱས་སྐབས་ཉ་པའི་ཕྲུ་གུས་ཡིད་རང་བྱས་པའི་འབྲས་བུ་ཡིན་ཞིང་། འཕགས་སྐྱེས་པོ་ཆུའི་དཀྱིལ་དུ་བསྡད་ཀྱང་མེས་ཚིག་པའི་ལོ་རྒྱུས་དང་།
佛祖本人成佛后也示现背痛之相 。这是因为佛过去受生为渔夫的儿子时，见众渔夫生吃两大尾活鱼而心生随喜之报。圣生王后来死于火灾，尽管当时他正处身在湖的中央。
སངས་རྒྱས་ཀྱིས་མུ་སྟེགས་གཅེར་བུ་བ་སྡུག་བསྔལ་འགྱུར་མ་ཞུ་བའི་ནད་ཀྱིས་ཟིན་ཏེ་འཆི་བར་ལུང་བསྟན་པ་ན། ཁོས་ཟས་བཅད་ཀྱང་ཆུ་དང་བུ་རམ་མ་འཇུ་བར་ཤི་བ་དང་།
佛陀曾为一个名叫"受苦"的裸体外道授记说，他将身患饮食不 消化的病症去世。那个裸体外道虽然预先做了断食，仍然因为无法消化糖、水而死去。
དཔལ་མགོན་འཕགས་པ་ཀླུ་སྒྲུབ་སྐུ་ཚེའི་རིག་འཛིན་བརྙེས་ཀྱང་སྐུ་ཚེ་སྔ་མ་ཞིག་ཏུ་རྩྭ་གཅོད་པའི་ཞལ་ལ་འབུ་གྲོག་མ་གཅིག་སྐེ་ཆད་པའི་ལས་ཀྱིས་དབུ་སློང་བ་བྱུང་སྟེ་སྐུ་འདས་པ་དང་།
龙树菩萨虽然得到"长寿持明"的成就，但因为宿世割草时，不 小心将一只蚂蚁连腰斩断，于是此生因为他人前来乞讨头颅而去世。
ཉན་ཐོས་མཽངྒལ་བུ་རྫུ་འཕྲུལ་ཅན་གྱི་མཆོག་ཡིན་ཀྱང་ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་དབྱུག་ཐོགས་སྤྱི་ཕུད་ཅན་རྣམས་ཀྱིས་དབྱུག་པས་བརྡུང་སྟེ། ཤ་རྫོག་རུས་རྫོག་འདམ་བུ་ལྟར་བཅོམ་པ་ཞེས་སྐུ་ལུས་ཚང་མ་འདམ་རྩྭ་བརྡུང་བ་ལྟར་བྱས་པའི་ཚེ་ཤཱ་རིའི་བུས་མཽངྒལ་བུ་ལ་རྫུ་འཕྲུལ་མི་སྟོན་པ་ཅི་ཡིན་ཞེས་དྲིས་པར། དེ་སྐབས་ལས་ཀྱིས་ནོན་པས་བརྫུ་བ་ཙམ་ཡང་མ་དྲན་ན་འཕྲུལ་བ་ལྟ་ཅི་གསུངས། དེ་ཡང་སྐུ་སྐྱེ་སྔ་མ་ཞིག་ལ་རང་གི་ཨ་མ་ལ་ཚིག་ངན་སྨྲས་པ་ཆུད་མ་ཟོས་པའི་འབྲས་བུ་ཡིན།
目犍连虽然在佛的声闻弟子中为"神通第一"，却遭到那些手持棍棒、头挽发髻的顺世外道乱棒痛击，全身骨肉被打得像烂泥一样。 事后舍利弗问他为何不显神通，目犍连回答说，因为受到业力的障蔽， 当时对自己的神通连想都没想到，更不要说运用神通了。这是因为他宿世曾对母亲出口恶言业不唐捐，故而感受此报。
དེས་ན་ལས་ངན་པའི་འབྲས་བུ་སྟོབས་བཞིའི་བཤགས་སྡོམ་བྱས་ཏེ་དག་ཐུབ་པ་ཞིག་མ་བྱུང་ན། སྲིད་པ་ཐ་མ་བར་གྱུར་ནའང་ལས་ཀྱིས་མི་གཏོང་བ་ཡིན་པས། ལས་དགེ་སྡིག་གཉིས་བསགས་ཟིན་ནས་འབྲས་བུ་ཆུད་ཟོས་ཏེ་མེད་པར་འགྱུར་བ་མི་སྲིད་པས་བླང་དོར་ཕྲ་ཞིང་ཕྲ་བ་ནས་བྱེད་དགོས་གསུངས།
所以，如果不能以"四力"忏悔、防护来清净恶业果，直到"最后有"时，恶业还是紧咬不放。善、恶二业一旦造集，不会不感果而自动消失，因此我们的取舍工作务必做得微细而又微细。
༈ དཀར་ནག་གི་ལས་རྣམས་ཡུན་རིང་ནས་རྙིང་པར་འགྱུར་བ་དང་། ཆུང་ནས་མེད་པར་འགྱུར་བ་སོགས་གང་ཡང་མེད་པར། ཆུང་ཞིང་ཡུན་རིང་བ་ཡང་ནམ་ཞིག་འབྲས་བུ་སྨིན་པར་འགྱུར་ཏེ། འཕགས་པ་སྒུར་ཆུང་དགྲ་བཅོམ་པ་ཐོབ་ཀྱང་བསོད་སྙོམས་མ་རྙེད་ཅིང་། རྙེད་པ་རྣམས་རྐྱེན་གྱིས་མེད་པར་གྱུར་ནས་གཤེགས་ཁར་ཐལ་སྐྱོ་བཞེས་ཏེ་སྐུ་འདས་པའི་ལོ་རྒྱུས་དང་།
我们所做的善恶业不会随着时间的变迁而变旧，也不会逐渐变小而消失。微小而久远的业终有一天也会成熟。例如，圣者"裹琼"虽已证阿罗汉果，但却乞化不到食物，偶然得到的食物，也因为种种原因而失去，最后在临终时食灰糊而去世
ཁྱིམ་བདག་དཔལ་སྐྱེས་རྒྱུད་ཀྱི་ཐར་པ་ཆ་མཐུན་གྱི་དགེ་རྩ་དགྲ་བཅོམ་པས་མཐོང་མི་ནུས་པ་ལྟ་བུ། ལས་ཤིན་ཏུ་ཆུང་ངུས་ཀྱང་འབྲས་བུ་འབྱིན་པ་སྔོན་ཁྱིམ་བདག་དཔལ་སྐྱེས་སྦྲང་བུའི་སྐྱེ་བ་བླངས་སྐབས་དུད་འགྲོའི་ལྕི་སྦང་སྐམ་པོ་ཞིག་གི་དྲི་ལ་འཁོར་ནས་ བསྡད་པས་ལྕི་སྦང་ཆུས་ཁྱེར་ནས་དེའི་ཞོར་དུ་མཆོད་རྟེན་ཞིག་ལ་སྐོར་བ་ཐེབས་པ་ཙམ་ལས་བྱུང་བ་དང་། ཡང་། ཕག་ཅིག་ཁྱིས་དེད་དེ་མཆོད་རྟེན་ལ་སྐོར་བ་འཁོར་བས་ཤི་ནས་ལྷར་སྐྱེས་པ་དང་།
施主"吉祥生"相续中的顺解脱分善根极其微小，连阿罗汉们都观察不到，仍然能生果。他以前受生为苍蝇的时候，为一堆动物干粪的气味所吸引，盘旋在粪堆上，随着水的流动，偶然地绕塔转了一圈， 从而积下这一善根。另如一头猪被狗追逐而绕塔一圈，死后生于天上。
བཅོམ་ལྡན་འདས་ཉིད་སངས་རྒྱས་ཀྱང་སྐུ་རྒྱབ་བསྙུང་པའི་ཚུལ་བསྟན། དེའང་སྔོན་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཉ་པའི་ཕྲུ་གུར་སྐུ་སྐྱེ་བཞེས་སྐབས་ཉ་པ་མང་པོས་ཉ་ཆེན་པོ་གཉིས་གསོན་ཟ་བྱས་སྐབས་ཉ་པའི་ཕྲུ་གུས་ཡིད་རང་བྱས་པའི་འབྲས་བུ་ཡིན་ཞིང་། འཕགས་སྐྱེས་པོ་ཆུའི་དཀྱིལ་དུ་བསྡད་ཀྱང་མེས་ཚིག་པའི་ལོ་རྒྱུས་དང་།
佛祖本人成佛后也示现背痛之相 。这是因为佛过去受生为渔夫的儿子时，见众渔夫生吃两大尾活鱼而心生随喜之报。圣生王后来死于火灾，尽管当时他正处身在湖的中央。
སངས་རྒྱས་ཀྱིས་མུ་སྟེགས་གཅེར་བུ་བ་སྡུག་བསྔལ་འགྱུར་མ་ཞུ་བའི་ནད་ཀྱིས་ཟིན་ཏེ་འཆི་བར་ལུང་བསྟན་པ་ན། ཁོས་ཟས་བཅད་ཀྱང་ཆུ་དང་བུ་རམ་མ་འཇུ་བར་ཤི་བ་དང་།
佛陀曾为一个名叫"受苦"的裸体外道授记说，他将身患饮食不 消化的病症去世。那个裸体外道虽然预先做了断食，仍然因为无法消化糖、水而死去。
དཔལ་མགོན་འཕགས་པ་ཀླུ་སྒྲུབ་སྐུ་ཚེའི་རིག་འཛིན་བརྙེས་ཀྱང་སྐུ་ཚེ་སྔ་མ་ཞིག་ཏུ་རྩྭ་གཅོད་པའི་ཞལ་ལ་འབུ་གྲོག་མ་གཅིག་སྐེ་ཆད་པའི་ལས་ཀྱིས་དབུ་སློང་བ་བྱུང་སྟེ་སྐུ་འདས་པ་དང་།
龙树菩萨虽然得到"长寿持明"的成就，但因为宿世割草时，不 小心将一只蚂蚁连腰斩断，于是此生因为他人前来乞讨头颅而去世。
ཉན་ཐོས་མཽངྒལ་བུ་རྫུ་འཕྲུལ་ཅན་གྱི་མཆོག་ཡིན་ཀྱང་ཀུན་ཏུ་རྒྱུ་དབྱུག་ཐོགས་སྤྱི་ཕུད་ཅན་རྣམས་ཀྱིས་དབྱུག་པས་བརྡུང་སྟེ། ཤ་རྫོག་རུས་རྫོག་འདམ་བུ་ལྟར་བཅོམ་པ་ཞེས་སྐུ་ལུས་ཚང་མ་འདམ་རྩྭ་བརྡུང་བ་ལྟར་བྱས་པའི་ཚེ་ཤཱ་རིའི་བུས་མཽངྒལ་བུ་ལ་རྫུ་འཕྲུལ་མི་སྟོན་པ་ཅི་ཡིན་ཞེས་དྲིས་པར། དེ་སྐབས་ལས་ཀྱིས་ནོན་པས་བརྫུ་བ་ཙམ་ཡང་མ་དྲན་ན་འཕྲུལ་བ་ལྟ་ཅི་གསུངས། དེ་ཡང་སྐུ་སྐྱེ་སྔ་མ་ཞིག་ལ་རང་གི་ཨ་མ་ལ་ཚིག་ངན་སྨྲས་པ་ཆུད་མ་ཟོས་པའི་འབྲས་བུ་ཡིན།
目犍连虽然在佛的声闻弟子中为"神通第一"，却遭到那些手持棍棒、头挽发髻的顺世外道乱棒痛击，全身骨肉被打得像烂泥一样。 事后舍利弗问他为何不显神通，目犍连回答说，因为受到业力的障蔽， 当时对自己的神通连想都没想到，更不要说运用神通了。这是因为他宿世曾对母亲出口恶言业不唐捐，故而感受此报。
དེས་ན་ལས་ངན་པའི་འབྲས་བུ་སྟོབས་བཞིའི་བཤགས་སྡོམ་བྱས་ཏེ་དག་ཐུབ་པ་ཞིག་མ་བྱུང་ན། སྲིད་པ་ཐ་མ་བར་གྱུར་ནའང་ལས་ཀྱིས་མི་གཏོང་བ་ཡིན་པས། ལས་དགེ་སྡིག་གཉིས་བསགས་ཟིན་ནས་འབྲས་བུ་ཆུད་ཟོས་ཏེ་མེད་པར་འགྱུར་བ་མི་སྲིད་པས་བླང་དོར་ཕྲ་ཞིང་ཕྲ་བ་ནས་བྱེད་དགོས་གསུངས།
所以，如果不能以"四力"忏悔、防护来清净恶业果，直到"最后有"时，恶业还是紧咬不放。善、恶二业一旦造集，不会不感果而自动消失，因此我们的取舍工作务必做得微细而又微细。
✋热门推荐